Voor een heroïsche tweestrijd heb je twee rivalen nodig die aan elkaar gewaagd zijn. In de Tour van 1964 waren dat Raymond Poulidor en Jacques Anquetil. Beiden hadden het in zich om de Tour te winnen, maar ze waren totaal verschillend. Laten we teruggaan naar een van hun meest legendarische duels.
Jacques Anquetil is een fietslegende. Hij was de eerste die de Tour vijf keer won. In 1961 pakte hij de gele trui in de eerste etappe om deze vervolgens niet meer af te staan. Hij was een dominante kracht. Hij was de topfavoriet in de Tour van 1964. Zijn rivaal, Raymond Poulidor, opgegroeid op een boerderij, was een enorm natuurtalent. In 1959 tekende hij bij Mercier, hetzelfde team waar Anquetil was begonnen. Na twee succesvolle starts in de Tour en een overwinning in de Vuelta, was hij klaar om de strijd aan te gaan met Anquetil.
Anquetil in een bergetappe. © Profimedia
Poulidor was ook de lieveling van het Franse wielerpubliek. Poulidor en Anquetil waren complete tegenpolen. Anquetil werd de aristocraat op twee wielen genoemd, met zijn hoge jukbeenderen, blonde haren, gladde bleke huid, scherpe Noord-Franse accent en elegante fietsstijl. Poulidor was een man van het volk. Hij praatte langzaam met een Midden-Frans accent, had een zongebruinde huid vol rimpels en zag er op de fiets uit als een trappende bulldog.
Hun meest legendarische duel vochten ze uit in de 20e etappe. Anquetil had de gele trui, maar Poulidor stond slechts 56 seconden achter. Poulidor was van plan om tijdens de klim naar de Puy de Dôme een aanval op de gele trui te doen.
Wat volgde was een sensationeel gevecht. De klim naar de top van de Puy de Dôme was 10 kilometer lang. Poulidor en Anquetil reden zij aan zij, schouder aan schouder, elleboog aan elleboog naar boven. Ze konden elkaar naar lucht horen happen ondanks de luide aanmoedigingskreten van het in groten getale aanwezige publiek. Ze gaven elkaar geen duimbreed toe. Poulidor was favoriet omdat hij de betere klimmer was, maar Anquetil gebruikte zijn beste wapen: strategie. Hij nam de binnenkant van de weg, dichter bij de berg. Drie keer deed hij alsof hij het tempo van Poulidor niet kon volgen. Drie keer probeerde Poulidor weg te demarreren, maar tevergeefs. Toen Poulidor opnieuw aanviel, probeerde Anquetil hem vast te grijpen bij zijn trui, omdat hij wist dat hij niet meer kon volgen. Anquetil verloor de morele strijd, maar gaf niet op.
Poulidor en Federico Bahamontes. © Profimedia
“Ik verlaagde het tempo, hij verlaagde het tempo. Ik viel aan, hij reageerde. Het was ongelofelijk. Ik had nog nooit zo afgezien op de fiets”, gaf Poulidor later toe.
Ongeveer 500 meter voor de top slaagde Poulidor erin om zijn rivaal te lossen. Zijn voorsprong op Anquetil groeide gestaag. Zou het Poulidor lukken om 56 seconden goed te maken?
Poulidor won de etappe. Anquetil kwam als tweede over de meet. Helemaal kapot viel hij op de grond bij zijn ploegwagen. Hij was volledig buiten adem. Zijn gezicht werd paars, daarna wit.
“Hoeveel?”, vroeg hij.
“Je hebt nog 14 seconden over”, werd hem verteld.
“Dat is genoeg”, zuchtte hij opgelucht.
De laatste etappe was een tijdrit, waarin Anquetil ongenaakbaar was. Poulidor reed een goede tijdrit en zette aanvankelijk de beste tijd neer. Maar toen kwam Anquetil. Poulidor was 5 seconden sneller in het eerste gedeelte van de tijdrit. Dat gaf hem hoop. Anquetil was echter veel sneller in het tweede gedeelte. Hij won de tijdrit en de Tour met een voorsprong van 55 seconden. Dat was toen het kleinste verschil ooit.
Anquetil en Poulidor rijden een ereronde in het Parc des Princes in Parijs. © Profimedia
De fans in Parijs waren niet blij dat hun favoriet niet had gewonnen en juichten niet voor Anquetil. Het was niet anders. Poulidor zou altijd de grote lieveling van het Franse publiek blijven, maar Jacques Anquetil pakte wel zijn vijfde Touroverwinning. Hun heroïsche tweestrijd zullen we nooit vergeten.
