De Stoneman Taurista, die de acht bergtoppen van Salzburgerland met elkaar verbindt, is een van de meest uitdagende moutainbikeroutes in de Alpen. De route loopt langs weilanden, bergen en meren. Bovendien ga je over verschillende bergpassen en kom je langs een zes meter hoge waterval. Aangezien er in deze bizarre tijd geen etappekoersen voor mountainbikers worden gehouden, leek me deze trip naar de Oostenrijkse Alpen met Pavel een leuk alternatief.
Een bezoekje aan de waterval.
Toen ik het profiel bekeek van de 123 km lange route met 4500 hoogtemeters, besefte ik dat mijn zware free-riding bike niet echt geschikt was voor deze tocht, maar het was te laat om terug te gaan voor een lichtere fiets.
Ik wist dat het met de conditie van mijn vriend ‘Doc’ wel goed zat, maar ik had niet verwacht dat hij dit jaar al meer dan 4000 km had afgelegd op zijn moutainbike. Toen ik dat hoorde viel mijn mond open van verbazing. Hij had veel meer kilometers in de benen dan ik. Ik had het grootste gedeelte van de zomer in de auto gezeten op zoek naar trails. Toen realiseerde ik me voor het eerst dat ik het zeer zwaar zou gaan krijgen.
Stempelkaart
Afhankelijk van je conditie en van de weersomstandigheden kan je ervoor kiezen om de Stoneman Taurista in meerdere dagen te rijden. Je moet er wel rekening mee houden dat de overnachtingsplekken snel volgeboekt zijn. Het is dus aan te raden om vooraf te reserveren. Als je de Stoneman Taurista gaat fietsen krijg je een stempelkaart. Deze moet je laten afstempelen bij de controleposten langs de route als bewijs dat je de hele route hebt afgelegd.
Het afstempelen van de stempelkaart.
“We kunnen het in twee dagen doen, toch?”, zei Pavel met zijn donkere gevoel voor humor. Ik wist dat sommigen de hele route in één dag rijden. Dus ik was al lang blij dat Pavel voorstelde om er twee dagen voor uit te trekken.
De route begon meteen al met een helse klim. Hijgend en puffend bedacht ik me dat de Stoneman Taurista niet iets is wat je op vakantie leuk met je vriendin kan gaan doen, tenzij je vriendin een professionele moutainbikester is. Ieder ander meisje zou na een paar kilometer klimmen de fiets op de grond gooien en vragen of je wel goed bij je hoofd bent. Ik houd ook niet zo van klimmen. Maar aangezien iedereen hier naar boven moet, heb ik mijn neiging om te jammeren maar onderdrukt.
Hoger en hoger gingen we. En ik moet toegeven, het adembenemende uitzicht over het Alpenlandschap overtrof al mijn verwachtingen. Zo iets prachtigs zie je niet vanuit het raam van je kantoor. Terwijl ik naar de regenwolken keek die tegen de bergtoppen van de Hohe Tauern hingen, vergat ik bijna de pijn in mijn benen en de in mijn ogen brandende zweetdruppels. Ik accepteerde ook dat we vrij grazende koeien en paarden moesten ontwijken en nam zelfs de koeienvlaaien en paardenkeutels voor lief die de lucht vulden met de onmiskenbare geur van het platteland.
De prachtige Alpenweiden.
De warme Oostenrijkse gastvrijheid
De volgende stop was een oud houten huisje, dat langzaam voor onze ogen groter werd naarmate we dichterbij kwamen. Geen bereik op je mobiele telefoon en een gastvrouw die ons verwelkomt met een kop warme soep. We voelden ons alsof we in de hemel terecht waren gekomen. Na het eten speelde de gastvrouw een paar liedjes op haar accordeon, waarna ze ons nog een glas huisgemaakte dennenlikeur aanbood.
We zouden hier de hele dag kunnen genieten van de Oostenrijkse gastvrijheid. Maar aangezien we de route in twee dagen wilden rijden, moesten we verder. We fietsten weer over een paar bergen en lieten onze stempelkaarten afstempelen bij de controleposten langs de route. Om de een of andere reden liggen de meeste controleposten op een hoog punt. Het kost dus ontzettend veel energie om je stempelkaart vol te krijgen. Aan het aantal stempels op onze stempelkaarten zagen we dat we het einde van de route naderden. Maar de grootste uitdaging moest nog komen.
De grootste uitdaging moet nog komen.
Ik zal de eindeloos lijkende klim naar de top van de Hochgründeck (1827 m) nooit vergeten. Mijn longen stonden in brand. Eén laatste klik echter, en mijn stempelkaart was vol.
Na genoten te hebben van een koel glas alcoholvrij bier fietsten we naar beneden. Na zo’n heftige klim was de afdaling over de brede grindweg ietwat teleurstellend. We hadden echter geen tijd meer voor een uitdagendere afdaling, omdat we voor het donker binnen wilden zijn.
Hongerig maar tevreden haalden we de finish, waar we een mooie herinnering kregen als beloning voor onze prestatie. Er zijn meerdere Stoneman-routes in Europa. Dus ik ben benieuwd welke Pavel gaat kiezen voor onze trip van volgend jaar.
