De ergste pech die je kan overkomen werd een feit…
Als je afhankelijk bent van je uitrusting, doe je je uiterste best om elke vorm van pech te voorkomen. Ondanks zorgvuldig onderhoud zag ik me met een groot probleem geconfronteerd toen het aluminium frame van mijn fiets brak tijdens mijn reis door de Verenigde Staten. Mijn fiets had veel te verduren gekregen bij mijn vorige rit van Europa naar Japan, maar een gebroken frame was wel het laatste wat ik verwachtte. Daar stond ik dan in een of andere uithoek, wanhopig op zoek naar iemand met een lasapparaat die de aluminium buizen van mijn frame aan elkaar zou kunnen lassen. Gelukkig is de VS een groot land met geweldige mensen. Ik ontdekte de breuk tijdens een tussenstop bij een tankstation. Ik vroeg het personeel of ze een goede fietsenmaker kenden. Helaas konden ze me niet helpen, maar een vriend van een van de medewerkers van het tankstation bracht me in zijn auto naar de dichtstbijzijnde fietsenwinkel. Daar wisten ze ook niet hoe ze me moesten helpen, maar een klant die toevallig in de winkel was bleek een goede vriend te zijn van een lasser. Toen ik bij hem aankwam, bleek dat zijn lasapparaat kapot was. Maar na een paar telefoontjes konden we naar een kleine werkplaats in de buurt gaan om het lasapparaat te laten repareren. Uiteindelijk waren er meer dan 10 personen betrokken bij de reparatie van mijn fiets. Iedereen die me hielp had een grote glimlach op zijn gezicht. Ik was verbaasd over hoe behulpzaam en vriendelijk de mensen waren, terwijl ik toch een volslagen vreemde voor ze was.
De vreselijkste kou die ik ooit heb meegemaakt…
In 2015 besloot ik met een speciaal ontworpen driewieler over het bevroren Baikalmeer in Rusland te fietsen. Deze plek in Siberië is berucht om de barre winterse omstandigheden met temperaturen onder -30 °C. ’s Ochtends mijn tent uit kruipen om de elementen te trotseren was de grootste uitdaging die ik ooit heb meegemaakt (lacht).
Het bangst was ik..
Dat was ook tijdens mijn winterse expeditie over het Baikalmeer. Het probleem was dat ik het verkeerde jaar had gekozen. Het meer was niet helemaal bevroren en ik moest zigzaggen om de scheuren in het ijs te ontwijken. De algemene kwaliteit van het ijs was slecht, wat het allemaal erg lastig maakte. De enorme ijsmassa’s leken op een levend organisme. Alles bewoog en maakte angstaanjagende geluiden, die diep onder mijn voeten vandaan kwamen. Het ergste gebeurde toen ik een echte aardbeving op dat meer meemaakte. Na een aantal bevingen werd ik gek. Ik was volkomen uitgeput en mijn voedselvoorraad was bijna op. Toen heb ik na 10 dagen op het ijs besloten om op te geven.
Het meest uitgeput was ik…
Volledig uitgeput raakte ik tijdens mijn eerste bikepacking-trip naar de Himalaya in India toen ik de Martha-vallei doorkruiste. Men zegt dat ik de eerste mountainbiker ben die daarin is geslaagd. Het ging goed tot ik hoogteziekte kreeg tijdens een klim naar de Konmar-pas (5130 m). De vreselijke ziekte dwong me om in een bivak te overnachten. De volgende ochtend was ik niet meer in staat om te fietsen. Toen ben ik maar lopend verder gegaan met de fiets aan de hand. Om de tien stappen moest ik stoppen om weer op adem te komen. Op dat moment was ik bijna niet meer in staat om verder te gaan, maar uiteindelijk ben ik over de pas heen gekomen en heb ik dezelfde dag nog 80 km afgelegd.
De meest onverwachte hulp kreeg ik van…
Ik bracht vele dagen door in de woestijn van West-Kazachstan tijdens mijn fietsexpeditie door Azië. Het is een woestenij waar zowel voedsel als water schaars is en je twee dagen nodig hebt om met de fiets van het ene naar het andere dorp te komen. Zelfs vandaag de dag kan ik me de honger en de dorst nog herinneren. Ik zag hooguit twee auto’s per dag. Maar elke bestuurder stopte en bood me drinkwater aan. Zonder die hulp had ik die reis nooit tot een goed einde kunnen brengen.
Hoe ik gewicht bespaar
De hoeveelheid spullen en het totale gewicht zijn cruciaal tijdens het fietsen over de wereld. Ik probeer zo weinig mogelijk mee te nemen, om me vrij te kunnen bewegen. Ik gebruik een waterfilter, zodat ik geen zware waterflessen hoef mee te sjouwen. In plaats van een tent neem ik een tarp mee. Dat is een licht, sterk en waterdicht zeil waar je onder kunt gaan liggen. Slapen doe ik in een slaapzak met donsvulling en om gewicht te besparen was ik mijn kleren liever om de zoveel tijd dan dat ik extra kleding in de fietstassen meeneem.
Het beste advies dat ik een bikepacker kan geven is…
Luister naar wat je lichaam je onderweg probeert te vertellen. Als je lichaam om een pauze vraagt, doe dat dan zonder aarzeling. Verzorg je goed, met name je zitvlak. Je zit immers dagenlang op de fiets. Wat betreft de planning van de route spreek ik meestal met lokale fietsers om te kijken of ze nuttige tips hebben. Als je wilt overnachten op een onbekende locatie of in de wildernis, probeer dan zo min mogelijk aandacht te trekken. Het belangrijkste is om op je fiets te stappen en op pad te gaan, want de slechtste reizen zijn de reizen die je nooit maakt.
Je kunt Jan volgen op zijn Instagram.
